Rezerwat został powołany na mocy Zarządzenia Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 4 listopada 1968 r.

Początkowo zajmował powierzchnię 14,61 ha. Obszar ten został powiększony na podstawie Zarządzenia Ministra Ochrony Środowiska i Zasobów Naturalnych z dnia 10 maja 1989 r. do obecnej powierzchni tj. 96,09 ha.

Celem ustanowienia rezerwatu jest zachowanie ze względów naukowych i dydaktycznych kompleksu lasów liściastych o charakterze zbliżonym do naturalnego wraz z typową dla nich florą i fauną, unikalnym
typem gleb oraz stanowiskami dóbr kultury. 

W szczególności wymienia się tu zachowanie:

1. fragmentów różnych typów grądu środkowo–europejskiego;
2. populacji jarzębu brekinii;
3. płatu gleb o charakterze vertisoli;
4. cmentarza ewangelickiego z przełomu XIX i XX w.;
5. stanowiska archeologicznego.

W rezerwacie Zielona Góra wyróżniają się trzy typy grądu. Niski z czyśćcem leśnym – w obniżeniach terenu z największym bogactwem florystycznym warstwy runa; wysoki z groszkiem wiosennym – na zboczach morenowych i nieco uboższy florystycznie od poprzedniego; kwaśny z trzcinnikiem leśnym – na szczytach pagórków zaliczony do najlepiej zachowanych w naturalnym stanie spośród bardzo nielicznych, znanych stanowisk tego interesującego zbiorowiska leśnego.

Przyrodnicy zwracają uwagę na położenie lasów w bardzo urozmaiconym terenie moreny czołowej oraz dobry, miejscami niemal pierwotny, stan ich zachowania.

Z rzadkich i chronionych roślin w rezerwacie występuje m.in.:

• lilia złotogłów,
• wawrzynek wilczełyko,
• kruszczyk szerokolistny,
• przytulia leśna,
• turówka leśna,
• kostrzewa różnolistna.

Dęby tworzące najwyższą warstwę drzewostanu osiągają wiek 250 lat i ponad 3 metrów obwodu.